Hier gaan we proberen onze belevenissen te beschrijven.

Dag 1

 's Ochtends in de plenzende regen uit Graft naar Schiphol, waar we de helft van het gezelschap al kwijt waren voordat we bij de incheckbalie beland waren.. rookpauze, hadden er een paar plotseling bedacht. Na taxfree wat spiegels en kraaltjes gekocht te hebben begon de vliegreis naar 1 van de 3 hoofdsteden van Zuid-afrika. Om zoveel mogelijk mensen van ons aangename gezelschap te laten genieten, had de klm ons kriskras door het vliegtuig geplaatst. Leuk bedacht maar dat hadden de Stoopjes + begeleiding rap rechtgetrokken, zodat we allemaal toch op schreeuwafstand zaten. Na 10,5 uur eten, drinken, films kijken, gamen en lezen, werden we losgelaten zodat we in gestrekte draf naar de plaatselijke sanitaire voorziening konden. Welkom in afrika! Eerdere reizigers hadden de techniek van het gehurkt poepen boven een gat nog niet zo goed onder de knie, dus er hing een wat bedenkelijk luchtje. Maar goed, mag de pret niet drukken. Door 2 vriendelijke heren die onze namen al kenden werden we naar ons eerste logeeradres gebracht. Mooie kamers, maar 1 minpuntje...geen bar!!! Dus vroeg te bed. Maar uiteraard niet voordat Celine en Sarika de eerste kill al te pakken hadden. Een monsterachtige spin werd getrakteerd op een half spuitbusje "Doom", een razend goed werkend verdelgingsmiddel dat standaard op de kamers staat. Ik kan jullie verzekeren, die spin gaat niemand meer laten schrikken... Cap ging nog even zijn trapeze-nummer oefenen in de dakconstructie van het rieten huisje pal naast het zwembad en nadat Pieter en Ed een nipje genomen hadden van wat Schotse graansap, was dag 1 ten einde. Morgen auto ontvangen en karren maar.

Dag 2

Eerste dag in ZA. Van Johannesburg naar Hazyview rijden met de vanmorgen in ontvangst genomen toyota avenza's... tja een toyota avenza...wat een treurig zootje auto eigenlijk. Ruimte genoeg voor alle bagage en alle reizigers, dat dan wel, maar wie bedenkt het om een grasmaaimotor er in te zetten? 5 versnellingen die stuk voor stuk niets presteren, een airco die 2 standen heeft...uit of vriezen en nig meer zuipen dan de chauffeurs...Je zou bijna vergeten dat ze hier aan de verkeerde kant rijden. Soms vergeten ze het zelf ook, dus kwamen we zeker 3 crash sites tegen. Maar leuker om te melden is dat we vandaag al lekker opgeschoten zijn qua big 5 spotten. We stopten bij een tankstation waar we bij de pisbakken recht uit een raam uitzicht hadden op een veld met hertjes, bokken, zebras, gnoes, waterbuffels, neushoorns en zo. We hebben wel slechtere uitzichten gehad tijdens het lozen...

De dames vonden het tijd voor cultuur dus moesten we 's avonds naar een dansshow voordat we mochten eten. Grappig hoor, mannen met veren en schelpen om hun benen en vrouwen met theedoeken die heel mooi tegelijk konden zingen, maar wel een beetje hard. Ze konden ook heel goed hun benen omhoog schoppen. Natuurlijk moest het publiek ook meedoen, dus je raadt het al.. de stopen mochten meedoen met het zulu dansje. Nou ja niet iedereen ..de begeleiding en de luidruchtigste Stopen waren al achterin gaan zitten, maar Lars, Celine en Rianne mochten laten zien wat ze jaren geleden van hun oom geleerd hadden, dus die locale druktemakers taaiden snel af met een ernstig minderwaardigheidscomplex. Volgende keer als we gevraagd worden mee te doen met hun dansje, doen we het iets rustiger aan en houden het bij "de zevensprong" of horlepiep, het moet geen broodroof worden natuurlijk.Voordeel is wel dat we mochten eten na dit culturele intermezzo. De koks hadden hun best gedaan ons af te schrikken met wormen, krokodil, torrensoep en kuduworst, maar ja we hadden best wel trek dus lachend peuzelden we alles op. Tenminste tot er gezegd werd dat er helemaal geen torrensoep geserveerd was. Hahaha, die bleken uit het rietendak in Pieters bakje reuzel gevallen te zijn. Op de terugweg van het restaurantwerd ons gevraagd niet meer te gaan pootjebaden in de rivier want daar zwommen wat kwade krokodillen en stonden er wat nijlpaarden te grazen. Die schijnen hier vaker 's avonds rond te lopen...leuke dag weer en komende dagen blijven we hier in de omgeving. Daarna is het waarschijnlijk even over met de wifi pret

dag 3

Deze dag was vol educatie. Na het boodschappen doen (we koken zelf in onze buitenkeuken), kregen we les in olifanten. Een onverstaanbare pygmee had iets te zeggen over ellebogen, knieen van een olifant en dat zijn slurf meestal naar beneden hing of zo, en liet ons van dichtbij Kasper en Kinzo zien. Twee stiertjes die stout waren geweest en nu even niet meer de hekken van boeren mogen slopen. We moesten aan de olifant zijn harige dikke bast zitten en even in zijn staart knijpen om daarna een hand eten in de slurf te gooien. De dames kregen een kusje met de slurf wat zeer werd gewaardeerd..zie de foto's...Heel indrukwekkend allemaal en dat vond Kasper ook toen Pieter zijn hand in de slurf van Kasper moest steken en een rondje hand in slurf ging lopen. Kinzo was weer erg onder de indruk van Sarika en Celine en liet dat zien door heel veel te poepen en plassen tijdens hun ommetje met hem. Voor een 12-jarige had hij trouwens best een indrukwekkende ....Hij leek wel 5 poten te hebben. Bij vertrek hadden een stel apen Cap zijn mooie witte auto ondergepist, dus die schattige donzige krengen kunnen maar beter uit zijn buurt blijven. Bij de boomtoppentokkelklimenklauterbaan leerden dat het niets voorstelde en dat je bovendien een dag van te voren had moeten reserveren..een no go dus. Dan maar even bij de buren kijken die slangen en krokodillen hadden. Daar kregen we les over de anatomie van de slang en dat ze soms bijten en dat dat maar beter niet in jouw been moet gebeuren. We leerden dat je kalm moet blijven als een zwarte mamba je bijt omdat je hart het gif anders nog sneller rondpompt en als de slang bijt, je hem niet hoeft te vermoorden en mee te nemen naar het ziekenhuis. Goede tips dus. Wij denken dat we beter uit de buurt kunnen blijven van die glibbers. Nadat Lars, Celine en Pieter een foto hadden gemaakt van een python om hun nek, kregen we honger en dorst. Zomibo dus met een verfijnde maaltijd van patat, groente, kip en beef van de bakplaat. We survivallen zo dus lekker door en gaan op naar de panoramaroute.

Dag 4

De panoramaroute...ook weer een queeste op zich. Maar we bereiden ons goed voor op dergelijke rondritten. We vreten ons shocking klem aan het ontbijt, nemen liters water mee, laden de telefoons op en gaan als de brandweer dat rondje doen. Goed op de kaart kijkend hadden we uitgevonden dat je hem af kan snijden via Graskop en dat suffe Pilgrims Rest. Scheelde weer een paar uur dus konden we later weg en sneller aan de middagborrel. Ook hoefden we niet stilstaan bij iedere rotspunt waar een stuk bos en een sloot in de afgrond te zien was want het was toch bewolkt. Sinds een aap op onze motorkap gescheten heeft, stopt chauffer Cap voor geen enkele primaat, ook niet voor bavianen op de weg, en dat scheelt ook weer wat minuten. God's window was puur beslagen zoals op de foto te zien is en het was veul te koud om het nog hoger gelegen regenwoud in te gaan. De dames mochten daar wel even lekker binnen plassen, wat de voyeuristische aangelegde plaatselijke apenkolonie ook wel wat leek. Wat ze te zien kregen weet ik niet maar wel dat ze voorlopig tuuterende oren hebben, het gegil van de ladies Stoop was tot in Botswana te horen. Dat zal ze leren die viespeuken! Daarna mochten we kijken naar de bourkes potholes. Prachtige plaatjes geschoten en gesprongen op de keitjes naast het water. En weer snel door naar de 3 bultjes want de begeleiding had beloofd dat de Stoopjes daarna eten zouden krijgen. Nou dat helpt. In no time zaten we in Ohrigstad aan de hamburger en megazoute patat waar we de man een emmer drinken bij moesten hebben. Hoe moeilijk is het nou eigenlijk om een zoutpotje boven een mandje patat te houden? Nou de prutsers in Ohrigstad bakte er niks van dus daar gingen we snel opzouten. Genietend van de omgeving en de de bijpassende muziek van het cocktail trio (Iets met Catootje en een markt of zo) zakte we zachtjesaan af naar onze hippohollowbasis. Nicole en Sarika hebben uitgevonden dat er bij het zwembad de beste wifi is, dus daar gingen ze in gestrekte draf naar toe zodra we teruggekomen waren. De daar al enige tijd wonende brulkikker had ze zo vroeg nog niet verwacht en was net te laat met opschuilen. Waar de kikker in zijn dromen soms een zoen krijgt van de prinses om zelf te veranderen in een prins, had hij het vandaag slechter getroffen. Een gil, een trap met maatje 43 door het talent van telstar en hij is voorlopig weer even genezen van prinsenaspiraties. Ja mooi dagje weer. Beetje regen maar wat maakt het uit. Lars en Celine hadden lekker gekookt en er een ontstaat zachtjesaan een gezonde concurrentie tussen hun en de magnetronkoks Pieter en Cap. De rest geeft ze de ruimte hiervoor en geniet van hun culinaire uitspattingen. Morgen gaan we naar Krugerpark. Eens zien of daar nog wat te beleven is. Ik denk het wel.

Dag 5

Het Kruger park in, maar niet zonder een uitstekend ontbijt vooraf bij de Hippo Hollow. Anita wist op niet mis te verstane wijze de attente en vriendelijke kokkin duidelijk te maken wat ze wilde eten. Geen prietpraat over hoe je nacht was, gewoon zeggen dat je een ommelet wil en verder geen gelul. De akela vervulde zo weer een diplomatiek voorbeeldfunctie en de trend is gezet. Het ritje was afrikaans gezellig, maar naarmate we richting Kruger kwamen, begonnen we in plaats van langs de weg lopende inheemsen en gestoorde chauffeurs dieren te zien. Eerst hertjes, toen een giraffe en Anita zag zelfs paardjes. Dichterbij gekomen, bleken ze strepen te hebben en volgens Cap was dat een aanwijzing dat het ook wel eens zebra's konden zijn. Nou ja, we vragen het morgen wel na bij de ochtendrivegids....Het navigatiesysteem had nog een leuke verassing voor ons. We dachten dat we ons hutje via asfalt konden bereiken, maar Navigon liet ons een rally-etappe over stenen en zand te rijden. Nog niet zo erg, maar de weg had de vorm van Ed zijn buikje.. een wasbord en dat rijdt niet zo comfortabel als de stopendiva's gewend zijn. Maar het plotseling oog in oog staan met een stel Olifanten, een overstekende kudde Leeuwensnacks, prachtige landschappen en een door Cap gespotte steenarend, maakte alles goed. Cap heeft met zijn scherpe waarneming van de plaatselijke snip, zijn nominatie voor het erestoeltje op de bumper van de gamedriveauto zekergesteld. Allen niet die van ons. Bij Olifants restcamp hebben we 4 huisjes gekregen en blijkt er een bavianenplaag te heersen. Of we geen voedsel willen strooien...haha Stopen die voedsel laten liggen? Weinig kans voor de baboons. Na het verorberen van een hamburgertje en een bijpassend natje, hebben we vanaf het terras nog wat wild kunnen bekijken in de Olifantenrivier. Een nijlpaard, olifanten, hele grote bruine geiten en een knoeperd van een krokodil. Oh ja en er was een vlinder op een snorfiets, althans dat geluid maakte hij volgens de biologen onder ons. Morgenochtend moeten we om 05.00 uur mee met de gamedrive en we zijn gewaarschuuwd dat het koud is. Neem maar een extra deken mee die op de kamer ligt, werd ons gezegd....nou of het helpt tegen de kou weet ik niet, maar die dekens reuken naar die vieze harige krengen waar ze hier zo'n last van hebben. We halen eerst een tetanusprik voor we die vieze vodden omdoen. Omdat we zo vroeg moeten opstaan hebben we besloten om het avondeten te laten schieten en gingen we in plaats daarvan buiten een 30 secondenspel spelen en vroeg op tuk. Details laat ik zitten, maar Nicole, Celine en Rianne wonnen. Het was zeer luidruchtig en ik denk dat de apenoverlast in vergelijking met gister wel mee gaat vallen in Olifants. Morgen eerste gamedrive dus. Leuk, ben benieuwd.

Dag 6

Ja die begon vroeg. Voor het krieken van de dag zelfs en dat betekent met de dauw op je ogen in een open busje zitten. Bestuurd door iemand die zichzelf Wonderfull noemde gingen we beestjes kijken. Zoals gebruikelijk vroeg de beste man wat we wilde zien..leeuwen natuurlijk en dus ging wonderful met zijn zaklampje en gamedrive auto op pad. Hij was wel zo slim om celine ook een schijnwerper te geven en dat was maar goed ook want anders hadden we helemaal niets gezien. Stevie Wonder(full) zag nog geen buffel als die midden op de weg een polka had gedanst. Wat bleek, hij was zijn telefoon kwijtgeraakt tijdens de nachtgamedrive en nu ging hij het padje teug en vroeg iedere willekeurige passant of hij zijn nokia 9210 gevonden had. Helaas voor hem stond een kudde olifanten met een stiertje in de must en een hyenafamilie in de weg anders was het hem nog gelukt ook om dat apparaat te vinden. Die kan dus voorlopig trommelen om door te geven dat hij later aan de piepers kan. Geen katten gezien, maar wel een prachtige gamedrive gehad en nadat we ondergescheten werden door vogels tijdens de aansluitende ontbijtsessie, gingen we op pad naar Satara. Een kamp midden in het Krugerpark en de weg er naar toe was zo leuk en tijdens de rit ernaartoe hadden we zo veel dieren gezien, dat we 's middags gewoon zelf nog maar een ritje zijn gaan maken in de omgeving. En ook hier bleken de Stopen goede spottersgenen te hebben, maar ook Cap liet zich niet onbetuigd toen hij een olifant met wapperende oren op 5 meter afstand spotte. Vraag hem zelf maar naar de foto's....hij nam de foto's en wij de benen want tijdens de olifantenles in hazyview hadden we geleerd dat ze soms best wel cranky kunnen zijn. Maar verder tijdens ons ommetje ook weer veel dieren bekeken. Nijpaarden, buffels, struisvogels, gnoes, zebras,veel impalas en giraffen en zelfs gieren en een vreemde grote zwarte vogel hebben we tijdens ritje gezien. Omdat we het allemaal zo leuk vinden, gaan we morgen dwars door het Krugerpark naar het huis van Bauke en Greet, dat wordt een uurtje of 5-6 turen naar een paar uit de kluiten gewassen poezen. Het is sowieso een bijzondere dag want Nicole wordt morgen gewoon even 16 jaar!!! Dat wordt een topdag. Ik heb horen fluisteren dat er daarna een lekker lui dagje ingeroosterd is, het is tenslotte wel vakantie! Dan kan Sarika haar zus Vivian ook uitleggen wie Hans en Ben zijn en wat dat te maken heeft met de beste safari beleving ooit.

Dag 7

Wakker worden in het Krugerpark is toch wel weer een bijzonderheid. Natuurlijk is het de vraag of de apen van je spullen zijn afgebleven, of er voldoende elektriciteit is voor de koks om je ontbijt af te maken en of er voldoende water is voor het gehele ochtendtoilet. Het antwoord vandaag was 2x ja en 1 x nee. We vertrokken dus snel maar voordat de schoonmaakploeg de ravage kon aanschouwen. Na een paar honderd meter probeerde een olifantstiertje ons nog de weg te versperren, maar we waren hem te slim af. Op de verjaardag van Nicole was het alweer tijd om het Krugerpark te verruilen met het Marlothpark waar we 'te gast' zijn in het huis van Bauke en Greetje. Onderweg weer veel wild en landschappen gezien. Volgens Pieter was een olifant bij lower Sabie zelfs zo blij dat we vertrokken, dat hij een koprol maakte in het water. Hij was de enige die het gezien had, geen foto's.... we hebben wel veel foto's van nijlpaarden en een arend met een slang in zijn klauwen. De entree in het park verliep vrij goed totdat begeleider en scribent van dit epos, na een kilometer al over een uiterst zeldzaam exemplaar van de mamba, kleur zwart, heenreed. Hij voelde er niks van, het serpent wel volgens de achterliggers Pieter en Anita. Het was zeker geen topdag voor het slangensoort. Na enig gekronkel en onder achterlating van darmen en ingewanden werd het marlothpark, weliswaar onbedoeld en zeker jammerlijk, van een giftig element verlost. In de tuin van het huis waar we mogen vertoeven, verblijft een giraffe-familie en een stel struisvogels. Dat wordt een lekker ontbijtje morgen! Ook lopen de zebra's en zwijnen al rechtstreeks naar de grill van Bauke. We gaan dus bbq-en morgen!

Dag 8

Ik mag wel zeggen, een lekker lui dagje in het huis van Bauke en Greet. Wat een heerlijkheid, geen gereis, geen inpak- of autoinlaadperikelen, gewoon niks... althans afgezien van een wandeling langs de crocodile river. Met hooggespannen verwachting gingen we de tocht van 400 meter aan want de krokodil willen we ook nog een keer in het wild zien. Een prachtig watertje was het, maar afgezien van wat hertjes, eenden en een boskip waren er geen beestjes te spotten. Tijdens het eind lopen kwamen we ook nog een heel groot hert tegen met een heel grote gedraaide punten op zijn hoofd. Wij dachten aan kudu, Rianne aan avondeten, maar alhoewel bauke een prachtgrill gemaakt heeft, had de kudu er niet opgepast en we wisten ook niet of de vaste bewoners het zouden waarderen als we na de slang nog meer huisdieren zouden doodvermoorden. Het werd dus boerenworst met kip op de grill. Het alfa mannetje van de Stopen met de vaste begeleiders mochten het klusje klaren. Kolen aan en schroeien maar. We hadden nog geen blik bier op toen een giga mannetjes struisvogel met klauwen als zwaarden poolshoogte kwam nemen. Hij had zijn vrouw en 5 kinderen meegenomen en zag er niet bepaald uit alsof hij voor een goed gesprek kwam. Wij besloten dus tot een georganiseerde tactische terugtrekking tot binnen de muren van het veilige huis. Nadat de fam struisvogel zich tegoed had gedaan aan de laatste sprieten gras, vertrokken ze gelukkig weer en konden de onverschrokken bbq-helden weer verder met koken. De dames hadden het tafereel gierend van de lach aanschouwd maar kozen er toch maar voor om op het terras te blijven zitten eten. Celine had een mand aan een touw-systeem bedacht zodat zij veilig hun vlees konden omhoogtakelen (en wat drank voor de bbq-crew naar beneden). Anita was bang dat het wel lang zou duren en had dus aardappelen gekookt, sla gemaakt en omdat ze geen dronken koks aan tafel wilde, en ook geen trek had in salmonella, ook de kip alvast gegaard in de oven. Een goed idee want zo waren de kippen snel klaar. De koks zagen de gevederde agressors ook weer naderen, dus kip2 was helemaal in no time klaar voor consumptie. Een feestmaal was het, met een heerlijke nazit. Gezien hun gebrul, weten de leeuwen nu wel waar we zitten en we verwachten een warm welkom in sabi sands waar we de komende dagen gaan gamedriven - 2x op een dag en voor de liefhebber een wandelsafari, zegt de organisatie. Gezien het commentaar tijdens de 400 meter van vandaag, weet ik niet of dat in de roos is, maar we gaan het beleven.

Dag 9

Gamedrive! Voor chauffeur Cap was het de heledag gamedriven. Als Evel Knievel ramde hij over de bonkige paden van Zuid afrika. Rianne zat achterin en werd zo hard tegen het dak gelanceerd dat ze japans sprak...niet voor lang want geen enkele pothole of drempel werd gemist. Al snel vroeg ze om wifi, het ging weer goed met haar. De navigatie stuurde ons via een vuilnisbelt op een sloppenwijk de kortste route naar Sabi sands. Helaas was die weg zonder rupsbanden niet begaanbaar dus mochten we onze weg slalommend tussen de dronken zwervers terugvinden in het ghetto. Gelukkig hebben we wat hollandse spetters mee die al gauw kontakt hadden met een local die ons de ' nieuwe weg naar Sabi' vertelde in onverstaanbaar gebrabbel. Omdat we geen zin hadden in oeverloos gezoek drukten we wat randen in zijn hebberige handjes en reed hij voor ons door het ghetto, over een afgesloten weg in aanbouw, via zand-grind en puinwegen naar het goede pad. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Nog net op tijd voor de lunch maakte we onze entree op het zeer mooie en luxe park, waar je zonder begeleiding niet van de bar naar je huis mag. Er lopen wat hyena's rond en luipaarden....en gister had de bewaking de hekken opengelaten en liep er een mannetjesolifant rond die de jacuzzi van het huisje waar Celine en Sarika in slapen aan het opzuipen was. Wat voelen we ons veilig met dit soort bewakers. Eerste gamedrive was fantastisch. Waterbuffels, nijlpaarden, 2 luipaardvrouwtjes die een mooie catfight hadden over een stukje vlees en letterlijk midden tussen een kudde olifanten gestaan die een stofbad namen. We hebben er op toegezien dat de poort dicht ging nadat we terugwaren want we hebben helemaal geen zin in die grote olifantendrollen in ons tuintje en op ons zonnedek. Aansluitend aan de borrel en in de boma aan de smakelijke bbq. De hyena's beginnen vroeg te gillen en wij worden morgen om 6.00 uur gewekt voor de ochtenddrive, dus we gaan vroeg de krib in. Zullen we morgen nog meer katjes zien?

Dag 10

Dag 10 alweer....vanmorgen 6.00 gewekt, gamedriven, ontbijten, rusten, lunch, gamedriven, eten en te nest. Dat is samengevat, maar wat hebben we weer veel gezien. Vanmorgen tussen de kudde buffels op aaiafstand van een paar stiertjes die tegen elkaars kop stonden te rammen. Twee vrouwtjesleeuwen die weer afstammen van de leeuwen uit de bekende documentaire over het leven van 6 mannetjesleeuwen van sabi sands en omstreken. Handtekeningen hebben we niet gevraagd aangezien de dames niet in de mood leken. Voor de middag-gamedrive gingen de jongste Stopenwelpen een duikje nemen in het privebadje/jacuzzi van Sarika/Celine. Het water was iets kouder dan verwacht dus er werd 'ietwat gegild'. De buurvrouw schrok zo dat de security werd gebeld en de dames werden vriendelijk gevraagd te baden zonder de 150 decibel te bereiken. Dat lukte uiteraard niet maar de lol was er af en de serene rust keerde terug op het park... tot lunchtijd. Ranger Brogan trok het niet meer na 2 rondjes met de Stopen dus die werd vervangen door de gamedriveautobestuurder Promise. Een reuzeaardige vent die jarig bleek te zijn. Het Stopenkoor bracht hem een muzikale serenade ter opluistering hiervan en na een plechtige belofte onzerzijds nooit meer een noot samen te zingen konden we op weg. Binnen 15 minuten stonden we naast een neushoornmoeder met pul en een meertje met nijlpaarden, later gevolg door een luipaard die we spotten omdat we aan het zomibo-en waren. Een of ander hert verraadde hem, maar dat was deze keerniet erg. In het donker kwamen we nog een pofadder tegen die dolblij was dat promise reed en niet die psychopaat die in Marlothpark een mamba vlakgereden had. Zo kon hij doorkruipen als pofadder en niet als de laatste plofadder. Op het avondmenu stond struisvogel en we waren het er met zijn allen over eens dat dit een betere plaats is voor zo'n beest als in het Marlothpark. Morgen een lange rit naar Piet Retief, een tussenstop en dan naar hluluwe. Maar eerst nog een keertje gamedriven. Er schijnen 2 broertjesleeuwen in de buurt te zijn die overal weggetrapt zijn, maar waarvan gehoopt wordt dat ze de huidige seniele alpha-kat een schop geven zodat er hopelijk weer eens enigzins normale nakomelingen komen. We gaan zien of we ze op de gevoelige plaat kunnen vastleggen.

Dag 11

Laatste gamedrive in Idube-sabi sands. We zullen het missen. De ochtenddrive begon wat tammetjes met bavianen, een stelletje hyena's en een giraffe met jeuk aan zijn reet. Om de kou te trotseren, kreeg dit stel jonge goden dekentjes om en een warm kruikje op de benen, zodat onze dierenopspoorbrigade kon luisteren naar dierengeluiden en niet naar ons gejammer over de temperatuur. Later raakten Promise en Given, onze chauffeur en tracker in extase omdat ze leeuwensporen van de 2 broers zagen die waarschijlijk op zoek waren naar een troep harige kattencollega's om die uit te moorden. Tenminste de mannetjespoezen, de vrouwtjes moeten hand en spandiensten met betrekking tot de voedselvoorziening verrichten en een paar welpen werpen voor ze. De broers niet gezien maar wel de troep van 4 leeuwen waar zij naar op zoek waren, die met volgevreten penzen ongegeneerd midden in een opgedroogde rivierbedding lagen te slapen. Dat wordt geen lange strijd denken we. Een mooi einde aan een heerlijk verblijf aan Sabi Sands. Door de gamedrive vetrokken we wat laat naar Piet Retief en omdat de navigatie ons een omweggetje via Alkmaar, Amsterdam en Ermelo gunde, haalde we onze volgende stop niet voor het donker. Dat kwam ook door de vele wegwerkzaamheden waar 1 man staat te werken en er 5 man staat toe te kijken. Maar ze houden wel wat mensen aan het werk, van vlaggenzwaaiers tot stenenweggooiers en stopbordhekverslepers tot sinaasappel-en nootjesverkopers Ook moesten we nogal vaak inhalen en dat is niet zo vanzelfsprekend met die karretjes van ons, tot de nok volgestouwd met bagage, Stopen en begeleiders, met een scootmobielmotor als krachtbron. Uiteindelijk in het pikkedonker aangekomen waar Anita zebra's spotte, zonder strepen en in een bruine kleur. Wij denken dat het paarden waren. We zitten op een grote ranch, waar het wemelt van de honden, tenminste zo zagen ze er uit in het donker. De eigenaar, mevrouw Gudrun was zo blij dat we er waren (ze had de reisorganisatie al gebeldwaar we bleven), dat we een upgrade kregen en in 3 werkelijk prachtige huizen slapen. In plaats van leeuwen, hyena's of andere nachtbrakers, horen we hier alleen maar koeien (en sommigen wat gesnurk). We konden nog een maaltijd bij Gudje scoren en hebben haar een half krat Windhoekbier plus een flesje druivensap lichtergemaakt zodat we onze veilige aankomst gepast konden vieren. Toplokatie hier, jammer dat we er zo kort zijn, want we gaan vandaag naar ons eigen Stopenkamp, midden in het Imfoloxi-hluhluwe reservaat. Waarschijlijk iets minder luxe, maar de zuidafrikaanse natuur is nog niet van ons af!

Dag 12

Wat een luxe waar je het niet verwacht. Bij daglicht zagen pas wat een prachtige boerderij het eigenlijk was. Koeien, mais, soja, hout en per dag 200 varkens produceerden ze. Vandaag 199 want de Stoopjes wensen bacon en worstjes bij het ontbijt. Heerlijke upgrade en de Stopen waren zielsgelukkig met het baden in luxe en overdadige maaltijden. Zingend vlogen we naar onze volgende upgrade in het Imfolozi park, welke luxe wachtte ons daar? Nog voor we de gate van het park in waren zagen we de olifanten ons opwachten ondertussen elkaars slagtanden aan het slijpen. Bijna hadden ze ons te grazen toen we het park inreden, maar we hadden opgelet tijdens de olifantenles in Hazyview en eerdere gamedrives in sabi en krugerpark en wisten slinks te ontkomen. Een paar kilometer verder stond een stel australiers stil op de weg...er stond in de verte een boom met leeuwen aan de takken. 's Morgens lag er een troep van 24 leeuwen te rusten, nu deden ze boompjeklimmen in de middagpauze. We waren nog niet bekomen toen we weer in de ankers moesten...een kudde neushoorns. Leven die in kuddes dan? Nee, maar ze stonden er wel. Heel stil stonden we te kijken tot Pieter duidelijk maakte dat hij het leuk vond. Fluisteren kan hij niet dus de kudde schrok zich wezenloos en de grootste ging op zoek naar de bron van die herrie. Wegwezen dus met gierende bandjes. Wat een leuk parkje en nog harder zingend zoefden we naar de afslag resort hlutukulu of zo. We dachten nog hoe die maserati's, rolls roysen en aston martins over dat rotzandpad naar ons resort, onze upgrade moesten komen..en toen waren we er. Vier bamboe hutten, vlakbij een rivier, een gezamelijke ruimte en een hokje met gasflessen. We waanden ons in een foute vietcongfilm en nadat we gezien hadden dat er geen bier in de koelkast stond, dachten we 'wegwezen hier'. Maar opeens stond Thankyou naast ons,onze bewaker en gids. We waren gesnapt en begon ons rond te leiden. Lichten gaan om 22.00 uur uit en dan moet je niet meer buitenkomen anders wordt je met huid en haar opgevreten door hyenas, olifanten en nijlpaarden die dwars door ons kamp lopen. Ai, toen kwam de volgende afschuwelijke ontdekking, geen wifi, geen bereik... we renden al naar onze auto's toen het ineens donker werd. De dieren werden doodstil en de wind ging liggen....onze lieftallige kokkin kwam ten tonele. Constance heet de plaatselijke schat, een vrouw van wel meer dan 2 kuub met een eigen zwaartekracht. Ze ging lekkere groenten en rijst voor ons maken...en Thankyou ging fikkie stoken en iets van kip braaien. Pfff, hebben wij weer. Gelukkig hebben we altijd een noodrantsoen drank bij ons, dus onder het genot van wijn, smirnof en caol isla werkten we het hapje weg. Ondanks dat we met ons bestek rammend op de tafel, schreeuwden om meer meer meer, kregen we niks meer, alles op terwijl we nog maar 2 keer opgeschept hadden. Morgen dus eerst het park maar eens een voedingsmissie op touw zetten want als we niet bijgevoerd worden, komen we nog terug met rijstbuikjes. Maar dat kan pas na de verplichte ochtendsafari...te voet. Thankyou vroeg nog of we gingen voor de 3 uur durende tour of de korte. Nog voor hij zijn zin had afgemaakt, had hij zijn antwoord in koor al, maar die korte duurt nog steeds 2 uur! En pas daarna krijgen ontbijt. Taai dagje dus morgen.

Dag 13

Internationale vrouwendag vandaag. Wat een onzin, doen we niet aan in ZA. Om 6.30 uur begonnen we de dag met een tippeltje in het bos. Thankyou is een reuze aardige vent (hij houdt van goede schotse whisky), maar klokkijken kan hij niet. Als we zeggen we doen niet de 3-uurstocht maar de korte, breekt de pleuris uit bij de Stopen na 2,5 uur wandelen. Gewapend met eucalyptusstokken werd de stopenclan ietwat opstandig... gelukkig voor thankyou had hij voor de zekerheid een houwitser meegenomen. Hij dacht tegen aanvallende dieren maar hij had de primeur en kon zijn vege lijf ternouwernood redden tegen zijn helse klanten. Goed dat hij ons iedere stronthoop in het imfolozipark heeft laten zien want daar ligt onze interesse. Ok, dan bijten we ons ook wel even door de hippo's, neushoorns, olifanten en giraffen heen. We besloten de strijdbijl te begraven en offerden onze eucalyptus stokken aan het kampvuur want we hebben thankyou uitgelegd dat die dingen hard aankomen op je schedel, maar ook heerlijk reuken in je fikkie. Gelukkig had Constance buikgriep en liet ze nog iets van de 100 eieren en 5 kilo bacon over voor ons. Met volle buikjes gingen we rondje rijden in het park. Het sterft er van de dieren alleen zijn de meeste beter in opschuildertje dan wij. Ja 7 neushoorns in een open veld, overstekende wrattenzwijnen, zebras en impalas, die zien we, maar daar hield het wel mee op. Wel een mooi ritje verder over onverharde paden in stralend mooi weer. Napratend in het Stopenkamp over de beestjes die we niet gezien hadden, kwam een olifantjenbul even buurten. Hij had vooraf niet gebeld dus toen Celine hem van 15 meter plotseling zag aankomen, was de schrik groot en kreeg ze bijna een rolberoerte. Datzelfde gold voor het bulletje toen hij dacht even interessant te kunnen lopen doen bij de Stopentieners. Must of niet, met de staart en nog iets anders tussen de benen, wist trompettermans niet hoe snel hij op moest zouten zijn bos weer in. Die is voorlopig even genezen van interacties met het menselijke soort. De kudu die gisteren rond het kamp liep, hebben we vandaag niet gezien. Het hoofdgerecht van vanavond was toevalligerwijs ook Kudu. Lekker hoor. Daarrna nog even spelletjes gedaan onder genot van wat vuurwater die we in het reservaat op de kop konden tikken. Morgen rijden we door hluluwe park naar st lucia waar we visjes gaan kijken en misschien nog een krokodilletje kunnen spotten

Dag 14

Thankyou kon uitslapen nadat we hem gisteren wat malt gevoerd hadden en we hem subtiel hadden duidelijk gemaakt dat hij in zijn eentje een blokje om kom, hij kreeg onze schoenen nog niet mee met nog zo'n halve marathon langs alle stronthopen van het park. Constance had wat problemen met haar gas, dus het ontbijt was iets later dan gevraagd. Ze begint al op een Stoop te lijken. Dat gasprobleem klinkt gevaarlijjer dan dat het was, want onder die dikke huid zit toch echt een hart van goud. Ze woont bij het kamp in haar eentje, familie woont ver weg en ze heeft gewoon nooit vrij, ga er maar aan staan. Na een emotioneel afscheid wisten we niet hoe snel we terug moesten keren naar de beschaving...met wifi. Route liep wel via een bavianenkolonie, kuddes giraffes dwars door het hluhluwe park, via hilltopcamp waar we eigenlijk zouden logeren zonder de 'upgrade' naar hlatikulu. Perfecte wifi, prachtige accomodaties, goed restaurant en hele mooie uitzichten. Maar we hadden de dagen in het basecamp toch niet willen missen. Dit schrijvende krijg ik een pan naar mijn hoofd, afkomstig van de jongeren onder ons. Maar inmiddels zijn we in st lucia aan de indische oceaan. Hier lopen de hippo's vanaf 20.00-21.00 uur op straat, dus je hoeft nooit met honger naar bed. Ook is er weer enige verbinding met internet en het stadje heeft veel winkelrjes, barren en restaurants. Wij hebben dus weer wat te kiezen en vandaag gekozen om visjes en sushi te eten bij Ocean's basket en dat was heerlijk. Morgen boodschappen, benzine en drinken inslaan want er staan verschillende expedities op het program. Krokodillen kijken, rondje Vidal en zaterdag gaan we te walvisvaren. Misschien nog ff te plonzen als dat mag van de lokale fauna. Druk programma want na het walvissen kieken, gaan we naar de 1 na laatste stop in Umhlanga. Overigens allemaal nog bedankt voor de leuke reacties op de website. Zoals misschien tussen de regels valt op te maken genieten we ontzettend hier.

Dag 15

Tripje geboekt om 's ochtends crocs en hippo's te kijken. Kom je op de boot, heet de kapitein Natasha. Vroeger brachten vrouwen op een schip ongeluk. Je mocht ze uitkerven uit een boomstam en aan je voorplecht timmeren, maar aan boord kwamen ze niet. Niet iedere verandering is goed, een boot gerund door 2 dames en een butler.De tocht duurde 3 trage uren, maar aan de kant hadden we meer kunnen zien, 3 km heen en weer terug over een sloot van 150 meter breed. Rietschoten, meeuwen.... Pff mieuwijdt, meersloot en de lei zeg maar, maar dan zonder bier. Dan vaart die troel bijna nog over een kudde hippo's en vertelt wat over territorium en paargedrag van hippo's..geen touw aan vast te knopen. Ondertussen maakten we ernstig slagzij omdat mevrouw Haddock vergeten was te vertellen dat we op de terugweg exact dezelfde beestjes zouden zien en nu iedere toerist zsm hetzelfde plaatje wilde schieten aan 1 kant van de boot. Gelukkig hadden de stopen die bruine donders al heel vaak gezien en met ons tegengewicht hielden we het bootje nog drijvend. Hoofdschuddend met lodderige ogen keken we toe hoe de pilote het klaarspeelde op zo'n groot water nog een zandbank te raken om dan met een rood hoofd te piepen dat er een vogeltje in de bosjes zat. We vaarden na 30 seconden zowat al een reuzekrokodil aan tasjes, maar de crew had meer oog voor hun nagels en lippenstift. Het is bijna knap dat je zo weinig krokodillen ziet tijdens een trip in een gebied waar je normaalgesproken over de ruggen van die engerds naar de overkant kunt lopen, maar Natasha en de dames speelden het klaar. Na afloop van dit avontuur werd door de dames nog subtiel gevraagd om een tip. Nou die kregen ze volop naar hun hoofd geslingerd door de stopen. Als ze er iets van begrepen zou hebben, hadden ze spontaan de plons ingedoken, maar we hebben ze toch ook maar wat randen geschonken voor vaarles en en waterkaart van het gebied. Vervolgens moesten we drank en eten shoppen want we gingen met de autootjes park cape vidal verkennen en uit het uitgebreide vooroverleg hadden we opgepikt dat we nergens eten/drinken konden kopen daar. Een hongerklop kunnen we niet hebben dus hadde we genoeg ingeslagen voor een week en konden zo onbezorgd het wildpark in. De dames wilden een 'vrouwenauto' waardoor ook de heren bij elkaar zaten. Ondanks de ambtelijke dienders en procedures aan de poort waren we in recordtijd aan het eind van het park, in de 'badplaats' cape vidal. Niets meer dan camping en wat parkeerplaats bevolkt door irritante apen met blauwe ballen. Kiekjes gemaakt van de indische oceaan en even doorgereden naar een plaats waar we rustig een kadetje konden eten. We vonden uiteindelijk een zeer gerievelijke plek waar we ons broodje konden nuttigen en naar de zee konden kijken. Helaas waaide het nogal en nadat we bijna gezandstraald werden, gingen we maar door in het park. Terwijl de vrouwen keuvelden over vrouwendingen in hun auto, spotte de mannen zebra's, kudu's, buffels tot zelfs een neushoorn die charmant zijn staartje omhoog deed en een paar kilo ontlasting liet vallen. Dat soort actie willen we zien! Bij het meertje waar Cap zijn zwemtas al openhad om te gaan snorkelen, ontdekten we nog net op tijd een familie hippo's en een gigant van een krokodil. Dat hebben we hem maar ontraden, we hebben de beste man nog nodig deze reis. Diegenen die wakker bleven tijdens de rit hebben weer een prachtig landschap en veel dieren kunnen bezichtigen. Morgenochtend gaan we naar Richards bay om daar walvissen te spotten. Eens zien of dat echt wel wat voorstelt en of het zo hard blijft waaien want dan ben ik bang dat we vooral ons ontbijtje aan de indische zee gaan offeren en misschien zelfs wel de vissen en sushi die we vanavond gedownload hebben.

Dag 16

Op walvisjacht met een soort catamaran met 4 motoren van 300 pk. Dat is veel efficienter dan dat onhandige gezeil van vroeger. Dankzij de tomtom van Bauke en Greetje hebben we de plaats van inscheping gevonden, die van auto 1, kwam niet verder dan de haven van het steenkoolbedrijf in Richards bay. Bij restaurant Porky's (echt waar) konden we onze medereizigers ontmoeten en mochten we ons laatste plasje doen. En een pikant pretparktochtje werd het hoor. Natuurlijk hadden we alles mee behalve waterbestendige kleding en zaten we na het veiligheidspraatje en voorstellen van de crew (voormalig piraten uit Somalie) in kleurige ponchos, die we kregen van Bubba en zijn college ex-kaper. Nog geen 10 meter op zee kreeg Sarika de volle laag en wist ze waarom waterbestendige kleding handig was geweest. De zee was een beetje ruw....Na 5 minuten konden we genieten van dolfijnen en bultruggen. Niet iedereen overigens, de alpha stoop kreeg de kleur van zijn poncho en van de piratencrew ontving hij een mooi bijpassend geel emmertje. Die had hij nodig omdat hij boertjes voelde opkomen met meer dan lucht alleen. Van de volgende 2,5 uur heeft hij niet veel meer dan een gele bodem gezien en soms een rode als de emmer gebruikt en verwisseld was. Op het bovendek was het wel feest, de bultige visjes sprongen links rechts voor en achter de boot en zwommen er zelfs onderdoor. Op een bepaald moment waren 2 mannetjes indruk aan het maken op 2 walvischickies die hard to get speelden. Sprongen , duiken synchroomzwemmen op harpoeneerafstand van onze boot, alles werd uit de kast gehaald om de dames het hof te maken. Wij, dobberend tussen de verliefde walvisstelletjes, genoten er van en hopelijk hebben zij genoten van het ontbijt en diner van gisteravond, dat hun gul geschonken werd door Pieter. Toast, Bacon, eieren, groenten calamaris en kingklipvis is toch weer eens wat anders dan dat saaie plankton. Op het benedendek leek het ondertussen een aflevering van mash. Velen anderen werden ook beroerd van de capriolen van de schipper op de wat woelige oceaan, de dieseldampen en de luidruchtige erupties van sommige andere walvisvaarders. Gelukkig voor de zeezieken onder ons, hebben we de foto's nog. Naast 100 foto's van lege zee of de poncho van een ander die voor de lens kwam staan, hebben we ook een paar vissenfoto's kunnen schieten. De zeebonken onder ons mochten op het bovendek het ritje terug maken omdat de sfeer beneden er nog niet echt inzat. De lunch ter afsluiting van het tripje werd niet door iedereen met veel smaak genuttigd.Inmiddels zitten we in Uhmlanga en zijn we op advies van de eigenaresse van ons complex, een lekker hapje wezen eten bij de cubaan, waar iedereen alweer volledig hersteld was. Het is weer even wennen aan al die mensen om ons heen in plaats van apen met blauwe ballen, maar we slaan ons er door heen. We zitten nu in prachtig luxe kamers/appartement pal naast het strand waar je vanwege de metershoge golven, stroming en jaws met zijn kornuiten beter niet kunt zwemmen. Zondag gaan we naar een heul groot winkelcentrum want de vrouwen willen de in hun zakken brandende randen uitgeven. We hopen dat er ook een sportbar met een potje voetbal is, anders wordt het voor de mannen een lange dag. En misschien houden we zelfs wel een klein laatste afrikaans zomibootje....

Dag 17

Zondagsrust...niet te veel gepland voor deze dag. Lars brak zijn nek bijna tijdens het ontbijt toen teckel Jackson het idee had dat hij tussen Lars en het ontbijtbuffet moest gaan lopen. Dom beestje. We hoorden dat hij al een hartkwaaltje leed, maar daar zijn sinds het ontbijt wat complicaties bijgekomen. Als beloofd moesten alle mannen mee naar een groot winkelcentrum. Wat een drama, 3 etages hoog, meer dan 20 voetbalvelden groot met alleen maar winkels vol met nieuwe dekjes en luchtjes. De dames hadden de dag van hun leven. De heren konden helemaal geen sportbar vinden en raakten al gauw geestelijk en lichamelijk uitgeput. Met de tong op de enkels moesten we toegeven dat we echt niet verder konden, maar gelukkig kwamen we een tent tegen waar men koffie verkocht. Pieter en Cap dachten dat we nooit meer iets zouden eten of drinken en pastte de bestelling hier op aan. We stonden goed op voer dus we persten er nog 1 winkelbezoek uit om eten en drinken te kopen voor de zomibo en diner wat Lars en Anita zouden bereiden. Daarna terug naar ons appartement voor een potje hartenjagen en strandbezoek. Het strand is mooi, maar is wel verborgen onder een laag vuilnis en de verkeerde kant van een soort rioolpijp komt er op uit. Aan de sporen in het zand te zien, vertoeven hier vooral beestjes. Het uitzicht vanaf strand is het stadje Durban en grote schepen, kortom er zijn mooiere plekken en omdat het vrij koud was, vonden we dat de zomibo eerder mocht beginnen. De stopennestoren wilden binnen zitten en hiervoor was een kleine makeover van het huis nodig. Dat deden ze op de gebruikelijke wijze en de gebruikelijke mensen konden vervolgens repareren wat ze gesloopt hadden. Om de schade aan de lodge in te perken, gingen we maar in de gemeenschappelijke ruimte zitten waar de schuldbewuste amokmakers plechtig beloofden geen tafel meer te verzetten. Na een heerlijk bord macaroni en een superlekker wijntje (fat bastard merlot) sloten we onze rustdag in stijl af. Morgen weer de negorij in bij Drakensbergen voor alweer onze laatste tussenstop. Op de heenweg nog langs het nelson mandela monument waar nog meer winkeltjes zijn die we moeten bezoeken. Leuk.

Dag 18

Van umhlanga tot drakensbergen. Paar honderd kilometer, wat kan er misgaan zou je denken. Nou heel wat. Om te beginnen laat de alpha zijn dekje leggen. Die gaat hij nog missen de komende dagen want het is heel zonnig maar frissig!De akela doet er niet voor onder en laat alle reispapieren incl vouchers (kopietje want de begeleiding had dit aan zien komen) liggen. Maar dat is nog niet het ergste, de margriet in het plastic zo nieuw, ligt naast de reispapieren onder het sprei op kamer 5 of zo. De begeleidingnam per ongeluk de peper en zout mee uit het appartement, of wat daar na een avondje stopen nog van over is. En het leuke is dat we er op de nieuwe locatie pas achterkomen. Iets te ver om er voor terug te rijden dus als je straks een zulu met een grijs kleedje om met bollenschurft een hertentrui zie breien, weet je hoe het komt. Maar dan mountain retreat in Drakensbergen. Een eigen zwembad, 4 ovens, een magnetron, een tv en pooltafel, een afwasploeg die om 7.00 uur de afwas komt doen en om 10.00 de bedjes gaat verschonen ( ik blijf liggen, kijken wat er gebeurt), een uitzicht als een schilderij met fenomenale berglandschappen, 9 slaapkamers, een eigen huis van ongeveer 40 bij 40 meter inclusief yogaruimte waar je ook kan eten of kan zaalvoetballen, een open haard (met hout), een klassieke stoof en 's avonds een onvergetelijk uitzicht op een sterrenhemel met iets van een melkwegstelsel of zo. Commentaar van de stopenjeugd:" het lijkt wel een kraakpand". Geen wifi en een pluisje stof op een van de 8 banken. Ja ongeveer 3 uur nadat we bij het nelson mandela monument waren geweest. 26 jaar in een cel op robbeneiland, maar dat had hij vast niet vol kunnen houden in zo'n barnhouse als wij nu zitten....soms heeft een boodschap langere tijd nodig om aan te komen bij iedereen, maar dat geeft niks en komt nog wel.

Het complex is self catering wat betekent dat we zelf moeten koken. Geen probleem, maar dan moet je wel boodschappen hebben. En de dichtstbijziijnde supermarkt is 50 km verderop, waarvan 13 km over een rotsachtig geitenpad. Na 3 uur hadden we alle proviand binnen en na 4 uur masseren hadden we onze nieren ook weer op de plek waar ze horen en konden we de megakoelkast en vriezer vullen. Na de eerste avond in onze berghut ben ik al bang dat we een tekort aan wijn gaan krijgen.

Dag 19

Lekker wakker geworden in het 'aggenebushuis'. Warm water genoeg ( voor 7, dus 2 hadden pech). Vroeg uit de veren maar helaas, de schoonmaakster kwam een half uur later opdagen om de puinzooi af te wassen van de avond daarvoor. Betekent ook dat we het dagprogramma een half uur later konden starten. Gelukkig konden we ook dit probleem adequaat het hoofd bieden en ging iedereen nog even lekker studderen. Na een orienterend bezoek aan de vvv in bergville wisten we het..centraal drakensbergen en daarna een helicoptertje pakken. In het mooie centraal drakensbergen kwamen we makkelijk maar het helicopteren werd een probleempje...de wentelwiekmevrouw keek al wat vreemd op dat we ons melden met de vraag of we vandaag nog een kwartierje mochten vliegen rond de plaatselijke kluchtjes (devils peak). Afgezien dat je dat blijkbaar vooraf moet boeken, bleek hetdat er te veel wind was en er een sneeuwstorm op komst is. Dat werd dus een nogo en na even doorvragen blijkt het te gaan stormen woensdagmiddag waardoor waarschijnlijk de stroom er af gaat en voor donderdag wordt een pak sneeuw verwacht. Zachtjesaan wordt het dus tijd om onze biezen te pakken en richting Graft te komen. Maar eerst nog de verkenning afmaken in Drakensbergen. Ook een luchtballontocht kon vanwege het briesje niet (en omdat onze proviand en wij niet in een mandje passen - max 9 normale mensen...)We besloten in plaats van te vliegen iets bijna net zo spectaculairs te doen, chocala en wijn proeven. Dat lukte wel en smaakte naar meer, dus werd in de barnhouse de kolen op de braai aangestoken door Pieter en Cap, werden de groentes en sla gemaakt door Lars, Anita en Sarika en werden er aardappels gebakken door Celine en Nicole. Rianne verzorgde de tafelsetting en 1 man hield alles in de gaten. Wat een voorbeeldige samenwerking met een culinair topresultaat. Er gingen nog wat blokken hout de open haard in en daar werd het programma voor de laatste hele dag in zuid-africa besproken onder het genot van een wijntje.

Dag 20

Laatste hele 'vakantiedag', morgen reizen en vliegen. Aan de ene kant beetje jammer, ik begon net een beetje te wennen, maar naar huis gaan is ook geen straf. Er was geen water bij de 1 na hoogste waterval van de wereld, dus vandaag zijn we na het ontbijt naar het slagveld van Spionkop gegaan (boerenoorlog tegen Engeland 1900-1902 ongeveer). Maar niet nadat Anita in het huis gegijzeld werd door een paard. We zaten allemaal in de auto toen Anita nog even naar binnen moest. Net op dat moment kwam er een paard voor de buitendeur staan en durfde de hoofdvrouw niet meer naar buiten. Met zijn 8'en zongen we de klassieker van andre van duin en lachten we de keeltjes schor want het ros ging geen kant meer op. De (beetje vies, verharende en dunne) viervoeter heeft haar duidelijk gemaakt wat het verschil is tussen een zebra en een paard. Nadat ze beloofde het nooit meer verkeerd te zeggen en nadat die knol bijna een zetje van een toyota avanza kreeg, galopperde zus in de auto en konden we op pad. Spionkop was indrukwekkend. Zowel qua omgeving als geschiedenis. Het verloop van de slag was lopend op het kopje, met een leuke folder, goed te volgen. Ze hebben flink ros gehad daar die engelsen, honderden doden, gewonden en gevangenen. Op de korte termijn heeft het de boeren niet veel geholpen maar later werd het wel gezien als een van de belangrijke gebeurtenissen bij het ontstaan van zuid-afrika. Het land is nog niet helemaal af lijkt me, heel veel armoede, vervuiling en ze kunnen nog niet met zijn allen door 1 deur , maar ja daar zijn wel meer landen van. Maar wat is de natuur indrukwekkend, wat zijn de mensen in zijn algemeenheid behulpzaam en vriendelijk. Een prachtig (vakantie)land en wij hebben er onzettend van genoten. In mooie gebieden geweest en in leuke accomodaties verbleven. We zijn al ingecheckt gaan zo beginnen aan de bonte avond en morgen lekker weer richting huis.